Heimsóknarhátiðin

In de reeks bezoekjes uit België waren Laurens en Pieter de volgende. Een korte en hevige passage in Reykjavík, waarna de heren nog een dikke week ronddoolden door de ongetemde natuur, om nog net op tijd terug te komen voor een klein festival aan het meer in Reykjavík, dat naast volledig uitgeregend ook heel sfeervol was. Vergezeld van een occasionele knappe reisgezel en een bescheiden wagen met een levensverhaal langer dan dat van tien doorsnee Belgische auto's bij elkaar. In elk geval kwamen ze met dozen vol legendarische verhalen terug naar Reykjavík voor ze naar huis vertrokken. Dat was absoluut te verwachten, maar je moet het ze maar nadoen. Een vitale kijk op IJsland, dat hopelijk ook veel indruk op hen maakte. Daaraan twijfel ik eigenlijk ook niet... De verhalen laat ik aan de hoofdrolspelers zelf om te vertellen, dat plezier kan ik hun niet ontnemen.


Een mooi bezoek, maar altijd weer even schrikken om opnieuw even het thuisfront te zien en je eigen vertrek te voelen naderen. Ik heb veel mooie dingen ervaren sinds ik hierheen kwam, en het zal pijn doen om er zo veel van te moeten achterlaten - misschien echter niet voorgoed. Naast mijn dagelijkse leventje hier waar ik zo aan gehecht ben was er in de bezoekweek van de twee collegenaars nog een nieuw smaakje aan mijn IJslandervaring, want ik gaf dit jaar training aan de IJslandse selectie voor de internationale wiskunde olympiade (IMO) waar hier maar liefst een volle maand aandacht aan besteed wordt. Ik zakte dus enkele dagen af naar de universiteit om het zeskoppige team te woord te staan. Lesgeven doe ik graag, en de IJslandse groep gaf er een exotisch smaakje aan dat heel verrassend en interessant bleek. Tof om te kunnen doen!