Fjölskyldusambandstilfinningar

Begin juni begonnen de nachten hun eigen bestaan in twijfel te trekken, brak het zomerleven aan en begonnen de toeristen toe te stromen. Zo ook een groep die ik graag zag komen. Mijn ouders, vergezeld van een collectie nonkels en tantes bestaande uit één Jan, twee Maria's en een Ludo.


Na een kort bezoek aan Reykjavík een een deugddoende bijbabbel werd er al gauw afgereisd uit de voor IJsland zo atypische hoofdstad, richting wat meer wilde natuur. Vreemd genoeg heb ik zelf bij al mijn rondreizen de meest populaire attractie gemist. Heeft er waarschijnlijk mee te maken dat de Gullni Hringurinn door iedereen al enkele keren gedaan was. Zelf steeds overgeslagen, dus greep ik mijn kans en ging ik twee dagen mee met de hele groep.


Het deed deugd om nog eens in levende lijve te kunnen bijpraten en te horen over hoe het thuis is. Dat dat kon in Þingvellir, Geysir en bij Gullfoss was heel mooi meegenomen. De eerste dag dan uiteindelijk eens op de meest bekende plekken van IJsland gekomen, en ondanks wat ik van veel mensen hoorde op voorhand vond ik het wel erg de moeite. Er zijn charmantere plaatsen, zeker, maar dit was toch wel de moeite.


De volgende dag dan iets vertrouwder terrein, langs Skálholt en zijn fantastische uitzicht, over de uitgestrekte en kale lavavelden naast de Hekla richting Hella. Hele mooie en gevarieerde omgeving, die ondertussen van muggen vergeven is. De hardgekookte reiziger die ze kan negeren zal het landschap echter zeker kunnen bekoren.


In Hella stapte ik af om een bezoek te brengen aan Heleri, en zette de familie hun reis voort langs het prachtige zuiden. Na een bezoekje aan Heleri en een snelle indruk van Hella keerde ik al gauw (op mijn duim) terug naar Reykjavík. Interessante mensen die me meenamen, en tegen de avond was ik dan terug in mijn dierbare stad. Na nog even te passeren in de hoofdstad kwam er een einde aan het familiebezoek van de hele bende. Maar nog niet aan de reeks bezoekjes uit België...