Aldrei fór ég suður

Ondertussen is de zomer, met een volledig nieuw leven erbij, in volle gang. Een mens raakt in een ander ritme en vergeet daarbij af en toe al eens het bestaan van deze blog. Genoeg verhalen te vertellen, waarvan de meesten nooit neergeschreven zullen worden. Nu Jenna een week in Finland zit, kom ik enkele dagen mijmeren in het gehucht Hella waar Heleri werkt, middenin de uitgestrekte natuur. Onder het dreigende oog van de machtige Hekla, langsheen de inmiddels befaamde Eyjafjallajökull, heb ik hier een heel bezinnende ervaring op deze charmante plek. Daarover later meer. Ik kom even binnen om wat mensen om me heen te hebben en pik mijn blog nog eens op, waar ik daarnet weer even aan moest denken. Een verhaal uit de oude doos deze keer.


Begin april kreeg ik nog eens Belgisch bezoek, toen Bert, Erik en Stijn nog net op tijd naar IJsland kwamen, net voor de vulkaanproblemen. Hoewel ik al vrij vaak richting zuiden afgezakt was, waren er nog vele dingen te ontdekken, en dat hebben we samen kunnen doen. Een driedaagse door het toen nog vaak mistige en regenachtige zuiden, met een gehuurde jeep, als slotstuk van de week die mijn bezoekers hier in IJsland doorbrachten.


Vanuit het zonnige Reykjavík voerde de weg ons langs de nog deels in sneeuw gehulde landschappen. Seljalandsfoss, de wachter van de poort naar de rijke en mystieke lentestemming van het zuiden maakt steeds indruk, en in dit geval maakte het ons ook overmoedig om de weg naar Þórsmörk uit te proberen. Kale en onherbergzame vlakten strekken zich uit aan weerszijden van de weg, en rivieren vormen geen obstakel voor de stoutmoedige wil van stuurman Stijn. De weg voert ons onder de kale en volle stemklanken van Steindór Andersen langs adembenemende landschappen, een gletsjermeer en uiteindelijk een verborgen nis net voor Þórsmörk, waar de weg slechter wordt en we terugkeren.


Indrukwekkende natuurverschijnselen wisselen elkaar af in het land van vuur en ijs, en in enkele dagen tijd verdrinken we in de indrukken die het zuiden zo karakteriseren. Te veel dingen om allemaal op te noemen en recht aan te doen, maar de hele sfeer was gedrenkt in de mystiek van het nog mistige en regenachtige seizoen, wat de sfeer onvergetelijk maakt. De mystiek bereikt een hoogtepunt in de baai nabij Vík, met prachtige zonsondergang, en in het fascinerende en verlaten gletsjermeer Jökulsárlón.


Met bezoek word je nog eens herinnerd aan je wortels en je leven thuis, hoor je verhalen en spreek je nog eens je moedertaal, wat niet altijd meer even vlot gaat. Voor mij nog een ervaring van wat ik al eerder had gemerkt; na een tijdje de mensen en de bezigheden uit Reykjavík te ontvluchten, merk ik dat ik erg gehecht ben aan mijn leven daar, en heel graag terugkeer naar wat ik hier zover heb opgebouwd. Natuurlijk stond dat niet in de weg om een heel leuke driedaagse te hebben met de Belgen, waar ik absoluut enorm van genoten heb.


Binnenkort tracht ik nog wat meer korte verhalen te vertellen, want er gebeurt meer dan ooit, en de ervaringen worden enkel intenser. De zon lonkt nu, en een wandeling langsheen de rivier in het zomerse natuurschoon van de omgeving van Hella kan ik niet weerstaan.