Seltjarnarnes

Belgisch bezoek vorige week. Ook al ben ik hier nog maar een goeie drie weken, toch doet dat wel even goed. De smaak van echte chocolade en de kolder van onvervalste Kulderzipkens, en dan zeker in het gezelschap van Lien, gingen er wel vlotjes in. Een goeie reden ook om eens te ontsnappen aan Reykjavík, de stad waar ik ondertussen al erg aan gehecht ben, maar die wel een drukke en atypische plek is op dit lege eiland. We begonnen dichtbij, in het kleinste dorpje van IJsland. Seltjarnarnes heeft buiten zijn vuurtoren die de hele baai 's nachts domineert niet veel te bieden op papier, als we even de voorraden rottende haai van de hoofdstad buiten beschouwing laten. Toch is het contrast enorm, want het schiereilandje is een plek van rust vlakbij de hoofdstad, en ziet er uit als iets wat ik ondertussen als heel IJslands ervaar.


Op het tipje van het eiland kijk je ver de noordelijke ijszee in, en hoewel het niet helder genoeg was om het met eigen ogen te zien, lonkte mijn bestemming van volgende maand al zwijgend in de verte: Groenland.

Zelfs een dik wolkenpak kon niet verhinderen dat de zonsondergang bepaald indrukwekkend was vanaf de vuurtoren, op de kale strook land met verlaten uitkijkposten uit lang vervlogen tijden. Na wat kuieren in Reykjavík, dat je doodverwend al haast druk zou gaan noemen, een hele leuke dag, en nog maar het begin van het weekje bezoek van Lien.