Reykjavík

Reykjavík. Man toch.

Uiteindelijk ben ik er dan toch terechtgekomen, en de eerste dag hier heb ik al met glans overleefd. Na de landing in de hypermoderne luchthaven rijd je nog een uurtje naar Reykjavík, en gelijk hoe vaak je al foto's gezien hebt, je moet toch nog even slikken bij het zien van de doodsheid van het landschap. Als je stil bent, en dat ben je wel, hoor je zelfs de korstmossen wanhopig kreunen tussen de genadeloze zweepslagen van de gure wind door.




Zelfs in de schemering was het niet moeilijk mijn kot te vinden, dankzij de dominante Hallgrímskirkja op enkele meters ervan. Mijn kotgenoten blijken uiterst sympatiek (en overwegend Duits), en mijn eerste avond hier werd onmiddellijk al een lange en zeer gezellige, ik had niet veel beter terecht kunnen komen. Meteen die nacht heb ik ook de eer gehad om kennis te maken met hét gespreksonderwerp bij uitstek onder IJslanders, geheel terecht in proporties waarvan zelfs Frank Deboosere even zou moeten gaan zitten. Het weer. Aangenaam warm, dat wel, maar het is zo guur dat ik vrees dat mijn kin hier over enkele maanden voor de helft weggesleten is. Geen wonder dat alle IJslanders een baard hebben...

Terwijl mijn kotgenoten in de les zaten ben ik de stad wat gaan verkennen. Kleinschalig en charmant, zo op 't eerste zicht, en ik zal me hier niet vervelen. Al gauw een charmante Waalse tegen het lijf gelopen, die hier vorig jaar een heel jaar was, en nu nog even een weekje terugkomt bij haar gastgezin. Met haar erbij werd het een flitsende dag, echt schitterend. Nog veel te ontdekken, ik trek weer eens de stad in en pik nog een concertje mee vanavond!

Kveðja