Beroemdheden

Weinig mensen, veel beroemdheden. Zo lijkt de regel in IJsland. Meer nog, je komt ze op elke hoek van de straat tegen. Zo kwam Goggi Hólm van Sigur Rós tot driemaal toe een biertje bestellen bij mij, die ik hem voor een persoonlijke boodschap op een velletje papier maar al te graag inschonk. Ik zie hem, net als zijn medemuzikant Kjarri Sveinsson ook vaak op straat met de kinderwagen.

Vorige week zat ik nog een boekje te lezen in een koffiehuis, tot plots een vertrouwde stem, afkomstig van het tafeltje naast me, me deed opkijken. Björk Guðmundsdóttir zelve met dochtertje.

Een van de weinige niet-beroemdheden

Wat het allemaal leuk en gezond maakt is dat niemand echt opkijkt wanneer ze plots opduiken, want volgende zondag zie je ze toch opnieuw bij de bakker. Anders loop je ze ook wel tegen het lijf, Jónsi en Alex bijvoorbeeld wonen toch op de hoek van mijn straat (letterlijk).

Een vriendin zat laatst bij de kapper naast een vrij formeel geklede man. Niet echt haar type, dus besteedde ze meer aandacht aan het tijdschrift dat ze las. Nadat de man vertrok zei de kapster dat de president wel erg goedgeluimd was die dag.

Mijn vaste helper in Babalú, Emily, speelt viool en kwam bij toeval in contact met Ólafur Arnalds. Dat resulteerde in een voorstel van hem om mee te gaan op wereldtournee van september tot december. Zonder auditie. Het zal je maar overkomen... En waar anders dan in IJsland?

Zweet

Het voorbije weekend was er eentje met veel te doen. De jaarlijkse Reykjavík Gay Pride brak los, het weer zat mee en dat zorgde dus voor veel drukte op het werk. Ik ben heel blij aan te kondigen dat ik het eerste zwarte weekend van augustus zonder al te veel koffiegesmos overleefd heb. Over twee weken komt die tweede gevreesde hoogdag: Menningarnótt. Meteen ook mijn laatste weekend in café Babalú. Helaas niet meer doorspekt met de charmante glimlach van homofiel Reykjavík, maar in de plaats met een groter aandeel veeleisende ernst die veel IJslanders graag exuberant etaleren. Gelukkig hebben velen een meer kleurrijke etalage.


De tijd begint te korten voor ik huiswaarts trek begin september. Gisteren nog afscheid genomen van drie achterblijvers, waaronder helaas Kirsikka. Dit reduceert het aantal internationale vrienden op dit eiland tot een droevig klein maar dierbaar warm handjevol. Over twee weken stoppen Jenna en ik met werken en zien we nog zo veel mogelijk van het eiland voor we vertrekken.

Kálið er ekki sopið þó í ausuna sé komið...