Koffie

De zomerknoop is ontward.

Na lange deliberatie besloten Heleri en ikzelf allebei dat we de job in het noorden niet nemen. Te veel mysterie en veel te riskant als het niet absoluut geweldig blijkt. De isolatie zou zich wel eens tegen ons kunnen keren als de baas inderdaad niet zo aangenaam is om mee te werken. Bovendien niet de meest ideale gelegenheid om mijn IJslands tot een zo hoog mogelijk niveau te brengen, maar dan het voornaamste argument: Niet iedereen is weg uit Reykjavík, en ik hou erg veel van sommige mensen die nog blijven. Ook al kan je ze op twee handen tellen.


Onmiddellijk na de telefoon om onze job af te zeggen trok ik eergisterenavond naar Babalú, een van de meest populaire en gezellige koffiehuizen in Reykjavík. Vreemd ben ik daar allerminst voor de uitbaters, en ik kon zowaar gisteren beginnen met proefdraaien. Het was geweldig om doen, en het ziet er naar uit dat ik deze zomer deeltijds een koffiehuis zal openhouden. Geweldige plek, veel contact met de enorm sympatieke klanten, en heel gezellige werkomstandigheden. Tot eind augustus probeer ik de onverzadigbare koffiedorst te lessen van de IJslanders, met de glimlach. Een vlotte IJslandse babbel kan ik ondertussen wel zonder teveel kleerscheuren over de toog werpen, en dat beviel de eigenaar wel.


Hoewel de zomerplannen vorm krijgen en alles er heel goed uit ziet, is alles doorspekt van weemoed. Morgen vertrek Christine, een voorbode voor het vertrek van heel veel vrienden. Ik heb de meest fantastische tijd gehad in dit huis en met deze mensen. Soms is het moeilijk om alles te overzien wat ik zover al meemaakte, en zeker deze week is heel erg turbulent en intens geweest. De meest aangrijpende en indrukwekkende dingen zijn vaak niet blogbaar...