Fjallganga

Soms zijn mijn berichtjes hier misschien wat enigmatisch, dus vandaar moet ik allicht af en toe eens een klein verhaaltje achterlaten.


Toen Lien hier op bezoek was ontmoetten we op een trektocht langs de kust een oudere IJslandse dame die me sindsdien af en toe eens onder de vleugels neemt. Vanmorgen trokken we er met ons twee al vroeg op uit voor een korte wandeling doorheen een absoluut verwoest landschap, over de scheiding tussen beide continentale platen, richting een kleine vulkaan die 5000 jaar geleden voor wat opschudding zorgde.

Margrét is een bijzonder lieve vrouw. Ze loopt tegen haar pensioen aan, wat ze jammer vindt, want ze houdt van de kinderen aan wie ze IJslands en biologie geeft. Daarnaast zal ze wat meer tijd hebben om met haar kleinkinderen door te brengen, en natuurlijk om bergen te beklimmen. Ze is goed op leeftijd, maar klautert flink bergen op of trekt doorheen het land, bijna elke vrije dag die ze heeft. Bovendien een ongelofelijk begeesterde verhalenverteller, zo bleek ook vandaag. Ons pad kronkelde zich rond oude plekken waar vroeger boeren hun schapen hoedden, en grotten die ingericht werden als overnachtingsplek voor doorreizende ruiters. Bij elke plek kende ze de verhalen, en de oude nationale legendes (Þjóðsögur), die ze met genot deelde met mij. Hele lieve vrouw die het allerbeste met me voorheeft. Waarom ze dit allemaal doet voor mij? Geen idee. Maar vast staat dat haar nationale trots die mij het mooiste van het land wil laten zien een duwtje in de rug geeft.