Walviskijken

Werkgevers doen wel eens vreemde dingen, en zo ook het hotel waar Heleri deze zomer zal werken. Twee gratis tickets in de zak voor een bij toeristen heel populaire attractie: Walviskijken.


Met ons twee dan maar een dag vol hilariteit met als kers op de taart een boottocht net uit de baai van Reykjavík, in de hoop een walvis te zien. Het begon leuk met enkele papegaaiduikers die ons de hele tocht niet in de steek lieten. Enkele dolfijnen en een dwergvinvis later stonden we terug op vaste bodem, en het werd nog een schitterende dag in de zon die hier al een week voor zomers weer zorgt.

Ondertussen zijn al mijn examens achter de rug, op mijn project na. Mijn job neemt vaste vorm aan en morgen is mijn solo-vuurdoop waarbij ze me een hele avond alleen laten met het koffiehuis.


Het dagelijkse leven gaat zijn gangetje met mijn projectwerk, koffiewerk, en daarnaast mijn vele andere nieuwe bezigheden. Zo heb ik me zopas op het breien gestort, wat een heel rustgevende bezigheid is en hier alomtegenwoordig is in IJsland. Ik val dus allerminst uit de toon. Ook heb ik al een hele tijd een heel goeie reden om Fins te leren, en daar ben ik deze week dan toch maar eens aan begonnen. Dit naast alle courante bezigheden zorgt ervoor dat ik in de zomer zeker zal weten wat doen. Het belooft een warme zomer te worden met de zon die verrassend aanwezig is, en enkele heel warme mensen waar ik het liefst nog veel langer dan enkel deze zomer mee zou doorbrengen.

Úlfljótsvatn

Begin maart hadden we via een vriend die voor de stad Reykjavík werkt de kans om met een tiental mensen richting Úlfjólsvatn te trekken, een uitloper van het gigantische meer Þingvallavatn. Mensen die voor de stad werken hebben het privilege om zeer goedkoop zomerhuisjes te huren in het laagseizoen, en dus werd het een welverzorgd weekend in een prachtige omgeving.


Het weer was meestal mistig en regenachtig, wat aan het desolate landschap nog een extra mysterieus tintje gaf. Het landschap was nog grotendeels met sneeuw overdekt, dus hadden we de gelegenheid om een traditioneel Finse opfrissing te nemen wanneer we 's avonds uit het warme buitenbad kwamen. In de sneeuw rollen schijnt goed te zijn voor de bloedsomloop.


Hoewel ik maar de helft van de groep kende voor het weekend begon, bleek het al snel heel goed te klikken. Heleri is waarschijnlijk een van mijn meest dierbare vriendinnen geworden hier in Reykjavík. Ik zie haar heel vaak en met haar ben ik ook voor het eerst uitsluitend IJslands beginnen spreken. Haar huisgenoten, die ook op het weekend waren, blijven hier deze zomer, net als mij, dus we gaan waarschijnlijk nog veel tijd samen tegemoet.

Fjallganga

Soms zijn mijn berichtjes hier misschien wat enigmatisch, dus vandaar moet ik allicht af en toe eens een klein verhaaltje achterlaten.


Toen Lien hier op bezoek was ontmoetten we op een trektocht langs de kust een oudere IJslandse dame die me sindsdien af en toe eens onder de vleugels neemt. Vanmorgen trokken we er met ons twee al vroeg op uit voor een korte wandeling doorheen een absoluut verwoest landschap, over de scheiding tussen beide continentale platen, richting een kleine vulkaan die 5000 jaar geleden voor wat opschudding zorgde.

Margrét is een bijzonder lieve vrouw. Ze loopt tegen haar pensioen aan, wat ze jammer vindt, want ze houdt van de kinderen aan wie ze IJslands en biologie geeft. Daarnaast zal ze wat meer tijd hebben om met haar kleinkinderen door te brengen, en natuurlijk om bergen te beklimmen. Ze is goed op leeftijd, maar klautert flink bergen op of trekt doorheen het land, bijna elke vrije dag die ze heeft. Bovendien een ongelofelijk begeesterde verhalenverteller, zo bleek ook vandaag. Ons pad kronkelde zich rond oude plekken waar vroeger boeren hun schapen hoedden, en grotten die ingericht werden als overnachtingsplek voor doorreizende ruiters. Bij elke plek kende ze de verhalen, en de oude nationale legendes (Þjóðsögur), die ze met genot deelde met mij. Hele lieve vrouw die het allerbeste met me voorheeft. Waarom ze dit allemaal doet voor mij? Geen idee. Maar vast staat dat haar nationale trots die mij het mooiste van het land wil laten zien een duwtje in de rug geeft.

Koffie

De zomerknoop is ontward.

Na lange deliberatie besloten Heleri en ikzelf allebei dat we de job in het noorden niet nemen. Te veel mysterie en veel te riskant als het niet absoluut geweldig blijkt. De isolatie zou zich wel eens tegen ons kunnen keren als de baas inderdaad niet zo aangenaam is om mee te werken. Bovendien niet de meest ideale gelegenheid om mijn IJslands tot een zo hoog mogelijk niveau te brengen, maar dan het voornaamste argument: Niet iedereen is weg uit Reykjavík, en ik hou erg veel van sommige mensen die nog blijven. Ook al kan je ze op twee handen tellen.


Onmiddellijk na de telefoon om onze job af te zeggen trok ik eergisterenavond naar Babalú, een van de meest populaire en gezellige koffiehuizen in Reykjavík. Vreemd ben ik daar allerminst voor de uitbaters, en ik kon zowaar gisteren beginnen met proefdraaien. Het was geweldig om doen, en het ziet er naar uit dat ik deze zomer deeltijds een koffiehuis zal openhouden. Geweldige plek, veel contact met de enorm sympatieke klanten, en heel gezellige werkomstandigheden. Tot eind augustus probeer ik de onverzadigbare koffiedorst te lessen van de IJslanders, met de glimlach. Een vlotte IJslandse babbel kan ik ondertussen wel zonder teveel kleerscheuren over de toog werpen, en dat beviel de eigenaar wel.


Hoewel de zomerplannen vorm krijgen en alles er heel goed uit ziet, is alles doorspekt van weemoed. Morgen vertrek Christine, een voorbode voor het vertrek van heel veel vrienden. Ik heb de meest fantastische tijd gehad in dit huis en met deze mensen. Soms is het moeilijk om alles te overzien wat ik zover al meemaakte, en zeker deze week is heel erg turbulent en intens geweest. De meest aangrijpende en indrukwekkende dingen zijn vaak niet blogbaar...

Tussentijdse mijmeringen

De zomer brengt bitter weinig zon en warmte mee, maar des te meer dingen om over na te denken.


Vooreerst een hoop uitdagende vakken te verwerken. Stuk voor stuk interessant gelukkig, maar wel behoorlijk opslorpend wat tijd betreft. De examens zijn ondertussen bezig, en het eerste is al achter de rug. Genoeg te doen, wat zorgt voor sloten koffie en weinig blogsgewijs spannende dagen.

Daarnaast een trieste periode, waarin ik afscheid moet nemen van veel mensen die al vroeg terug naar hun eigen land trekken. In het geval van mijn huisgenoten in het bijzonder, want ik kan zonder twijfel terugblikken op een van mijn mooiste periodes hier met hun. Zonder weg te kwijnen in een hoekje valt me dat toch wat zwaar en ik zal het erg missen. Blij dat ik hier terecht kwam.


Tenslotte roept al dat gesnotter om een nieuwe uitdaging die ik deze zomer kan aangaan. Wat dat wordt is nog niet duidelijk. Mijn pogingen om een zomerjob op de kop te tikken in IJsland lijken te werken. Vlak na mijn vorige examen trok ik samen met de Estse Heleri richting noorden, voor een dag rondkijken op een boerderij die onderdak en paardenritjes aanbiedt aan de talrijke toeristen in de zomer. Na een tijdje aan de tand gevoeld te zijn werd alvast met de knipoog verteld dat we waarschijnlijk allebei aangenomen zijn. Dat zou de hele zomer opslorpen, maar naast het harde werken ook wonderen doen voor mijn IJslands en een bijzonder sterke ervaring kunnen zijn.

Brekkulækur ligt volledig verloren in IJsland. Waar de enige buur je eigen broer is, waar de communicatie afgesneden wordt door een gebrek aan ontvangst, en waar je een halfuur moet rijden om een winkel te vinden in het naburige Hvammstangi, 600 koppen rijk. Uitgerekend dáár, een plek waar Kubrick 'The Shining' nog spannender had kunnen maken, zou mijn zomer zich kunnen afspelen, werkend in een hostel. Grijp ik de kans, of heb ik andere plannen?

Tenslotte een warme dankjewel aan iedereen die hier berichtjes achterlaat. Dat doet me telkens heel veel deugd, en ik lees ze regelmatig nog eens allemaal na, dus blijf dat vooral doen! Binnenkort kom ik terug met nog wat beloofde gedateerde verhaaltjes, als ik ooit de tijd vind.